તપસ્વી જેમ તપતાં વૃક્ષો,
તપીને વહેંચે ઠંડી છાયા.
નમ્રતાનો નથી પર્યાય,
ઝૂકાવે છે કેવી કાયા.
પોતાનાંને કરે અળગાં,
વળી લગાડે નહીં માયા.
કોયલ, સમડી કે ઘુવડ,
ભેદભાવ વગર સમાયા.
દરિયા સુધીની પહોંચ,
વાદળમાં નિર્મળ વરસાયા.
સ્પર્શની ભાષાને જ જીવે,
પવન સંગ રોમેરોમ લહેરાયા.
મૌનનો અદ્ભુત આવિર્ભાવ,
મૃત્યુ બાદ પણ ઘરેઘર સજાયા.
