એક વાદળ આકાશને ધીમેથી કહે કાનમાં,
મારે આખેઆખો દરિયો સૂકવવો છે.
લટમાં ફસાયેલા પવનને વાગી એક છાલક,
પાલવમાં સમાયેલા આભને ચગવવો છે.
ટશર ફુટતાં જ કાંટાને લાગી ગઇ ઠેસ,
સૂકાયેલાં ફૂલોનો ભાર હવે ચૂકવવો છે.
કોરા કાગળમાં પહોંચી’તી એક નવલકથા,
આંસુઓમાં મૌન નિશ્વાસો ઘૂઘવવા છે.
શીખરની નજર ફરી, જોયું સાવ તળિયે,
ખીણને પૂરવા પર્વત આખો ઝૂકવવો છે.
