ઢોલ પીટીને કહું છું કે મને કંઇ પણ આવડતું નથી,
હું મરું કે જીવું, કોઇને કંઇ પણ અડતું નથી,
હવે મને મારામાં કંઇ પણ જડતું નથી.
આંસુનો દરિયો વહે, અંદર કંઇ પણ રડતું નથી.
યુગો વીતી ગયા, હાસ્યને કંઇ પણ પરવડતું નથી.
હવે મને મારામાં કંઇ પણ જડતું નથી.
ખાઇ હો કે કૂવો, મનમાં કંઇ પણ ફફડતું નથી,
હાંક્યે રાખ્યા પછી, પેટ કંઇ પણ બબડતું નથી.
હવે મને મારામાં કંઇ પણ જડતું નથી.
કોઇ દુશ્મનીમાં ય કંઇ પણ બાખડતું નથી,
ઘરમાં ય હાશ નથી, કંઇ પણ ખખડતું નથી,
હવે મને મારામાં કંઇ પણ જડતું નથી.
બારણાં ખૂલી ગયા પછી, ઇચ્છામાં કંઇ પણ રખડતું નથી,
અંગારો ઠરી ગયા પછી, ચામડીને કંઇ પણ તતડતું નથી,
હવે મને મારામાં કંઇ પણ જડતું નથી.
આરામનો ય થાક, આળસ કંઇ પણ મરડતું નથી,
દેખાવનો ય દેખાવ, બહાર અંદર કંઇ પણ કરડતું નથી.
હવે મને મારામાં કંઇ પણ જડતું નથી.
અનુસંધાન 
” Have marama mane kashu jadtu nathi” Wah! As if u have gone beyond all expectations and complaints. Accepted the reality of life. Have gone all possible experiences of life. Now nothing touches u. May be u have lived the life fully. Very much inspiring poem because ultimately every body has to reach to this stage. I personally appreciate the way u have expressed your feelings.
LikeLike
Again the same feeling. I express deep gratitude towards you.
LikeLike