ક્ષણોને ઝીલીને હું ખોબો ભરું,
ભરી આંખમાં આજ કોરો તરું!
વહી જાય આખો આ રસ્તો ભલે,
પિરામિડ થઇને પણ હું શ્વસતો રહું!
પગથિયાની ધારે જે બેઠા હશે,
એ સ્પર્શો ચૂમીને ખીણોમાં ભરું!
સમયની ક્ષિતિજે અવાજો ઘણા,
ઠરેલી પળોમાં હું હિબકાં ભરું!
૩૭. સમયની ક્ષિતિજે
Posted bySmita TrivediPosted inકાવ્ય સંગ્રહ, દિવ્યેશ ત્રિવેદીTags:Anusandhan, અનુસંધાન, કાવ્ય સંગ્રહ, ગુજરાતી સાહિત્ય, દિવ્યેશ ત્રિવેદી, Divyesh Trivedi, gujarati literature, kapadvanj, Poetry
Published by Smita Trivedi
અમદાવાદની બી.ઍડ. કૉલેજમાં ૨૫ વર્ષ ઍસો. પ્રોફેસર તરીકે સેવા કર્યા બાદ હાલ નિવૃત્ત જીવનમાં સાહિત્ય, અધ્યાત્મ અને સંગીત સાથે પ્રવૃત્ત જીવનને માણી રહી છું. જીવનની પ્રત્યેક ક્ષણ એક નવો ઉઘાડ લઇને આવે છે, અને સતત નવું શીખવાની તક આપે છે. View more posts
