૩૭. સમયની ક્ષિતિજે

ક્ષણોને ઝીલીને હું ખોબો ભરું,

ભરી આંખમાં આજ કોરો તરું!

વહી જાય આખો આ રસ્તો ભલે,

પિરામિડ‌ થઇને પણ હું શ્વસતો રહું!

પગથિયાની ધારે જે બેઠા હશે,

એ સ્પર્શો ચૂમીને ખીણોમાં ભરું!

સમયની ક્ષિતિજે અવાજો ઘણા,

ઠરેલી પળોમાં હું હિબકાં ભરું!

By Smita Trivedi

અમદાવાદની બી.ઍડ. કૉલેજમાં ૨૫ વર્ષ ઍસો. પ્રોફેસર તરીકે સેવા કર્યા બાદ હાલ નિવૃત્ત જીવનમાં સાહિત્ય, અધ્યાત્મ અને સંગીત સાથે પ્રવૃત્ત જીવનને માણી રહી છું. જીવનની પ્રત્યેક ક્ષણ એક નવો ઉઘાડ લઇને આવે છે, અને સતત નવું શીખવાની તક આપે છે.

Leave a comment

Fill in your details below or click an icon to log in:

Gravatar
WordPress.com Logo

You are commenting using your WordPress.com account. ( Log Out /  Change )

Twitter picture

You are commenting using your Twitter account. ( Log Out /  Change )

Facebook photo

You are commenting using your Facebook account. ( Log Out /  Change )

Cancel

Connecting to %s

%d bloggers like this: