સ્વપ્ન જેવું રણ બનીને વિસ્તરે
જિંદગી જે કણ બનીને વિસ્તરે
મર્મ જ્યારે મન સમીપે હાંફતો
અર્થ ત્યારે વ્રણ બનીને વિસ્તરે
કીલ ઊગે જો સમયના વક્ષ પર
શ્વાસ ત્યારે ક્ષણ બનીને વિસ્તરે
માગવો છે શાપ તૃપ્તિનો હવે
જો તરસ પણ ‘પણ’ બનીને વિસ્તરે
આંખ પાછળ ધ્વજ ફરકતા જોઇ લે
હાથ ત્યારે ઘણ બનીને વિસ્તરે
એકલું આકાશ ત્યારે થાકશે
આ નજર ત્યાં ધણ બનીને વિસ્તરે
