એ ભલે બહાનું હતું,
આ નગર નાનું હતું!
જોખવા’તા શ્વાસ પણ,
ત્રાજવું કાણું હતું!
દાવ તો બાકી હતો,
હાથમાં પાનું હતું!
ધોમધમતા રણ મહીં,
આ ઝરણ છાનું હતું!
છેક છેલ્લી રાતમાં,
આ ઇજન શાનું હતું?
૪૬. છેલ્લી રાત
Posted bySmita TrivediPosted inકાવ્ય સંગ્રહ, દિવ્યેશ ત્રિવેદીTags:Anusandhan, અનુસંધાન, ગુજરાતી સાહિત્ય, Divyesh Trivedi, gujarati literature, Poetry
Published by Smita Trivedi
અમદાવાદની બી.ઍડ. કૉલેજમાં ૨૫ વર્ષ ઍસો. પ્રોફેસર તરીકે સેવા કર્યા બાદ હાલ નિવૃત્ત જીવનમાં સાહિત્ય, અધ્યાત્મ અને સંગીત સાથે પ્રવૃત્ત જીવનને માણી રહી છું. જીવનની પ્રત્યેક ક્ષણ એક નવો ઉઘાડ લઇને આવે છે, અને સતત નવું શીખવાની તક આપે છે. View more posts
