તરસે નગર જ્યાં ધોધમાર,
વરસે નિસાસા ધોધમાર!
ચાંદા વિનાની રાતમાં,
સૂરજ ગળે છે ધોધમાર!
એકાંતનો આ ઓરડો,
ને મૌન પાછું ધોધમાર!
મૃત્યુ પછીના કાળમાં,
જીવન મળ્યું છે ધોધમાર!
તદ્દન નકામી વાતમાં,
અર્થો ફળ્યા છે ધોધમાર!
૫૫. ધોધમાર!
Posted bySmita TrivediPosted inકાવ્ય સંગ્રહ, દિવ્યેશ ત્રિવેદીTags:Anusandhan, અનુસંધાન, ગુજરાતી સાહિત્ય, Divyesh Trivedi, gujarati literature, Poetry
Published by Smita Trivedi
અમદાવાદની બી.ઍડ. કૉલેજમાં ૨૫ વર્ષ ઍસો. પ્રોફેસર તરીકે સેવા કર્યા બાદ હાલ નિવૃત્ત જીવનમાં સાહિત્ય, અધ્યાત્મ અને સંગીત સાથે પ્રવૃત્ત જીવનને માણી રહી છું. જીવનની પ્રત્યેક ક્ષણ એક નવો ઉઘાડ લઇને આવે છે, અને સતત નવું શીખવાની તક આપે છે. View more posts
✌✌✌
LikeLike